مراء سرچشمه بیشتر نزاعهاى خانواده ‏ها و مردمان با یکدیگر و دشمنی ها و تفرقه‏ ها

مِراء

سرچشمه

 بیشتر نزاع هاى خانواده‏ ها و مردمان با یکدیگر

و دشمنی ها و تفرقه‏ ها

آیت الله شهید سید عبد الحسین دستغیب که حضرت امام خمینی رحمت الله علیهما، او را معلم اخلاق و مهذب نفوس نامید، نسخه های نابی برای بیماری های روحی و روانی جامعه بشری بویژه مسلمان پیچیده است که استفاده از آن زندگی اجتماعی و فردی امروز ما را شیرین و قابل تحمل می نماید.

زیانبارترین نتیجه ی مراء در جامعه ی کنونی ما افزایش قهر بین دوستان و افزایش طلاق بین عاشقان سینه چاک دیروز و متنفران گستاخ امروز است. که برای آن در مکانیسم و فرایند خلقت، پیش بینی هایی برای پیشگیری در نظر گرفته شده است که غفلت از آن دیر یا زود دامنگیر هریک از افراد جامعه ی انسانی را خواهد شد.

زندگی امروزی ما بیش از آنکه به علم حقوق  نیازمند باشد به علم اخلاق محتاج است.
تا اخلاق در جامعه ی بشری نهادینه نشود مشکل باقیست.
برای مقایسه ی بین اخلاق و حقوق در زندگی خانوادگی و روابط بین دوستان و آشنایان فرصت دیگری لازم است. فعلا مراء را بشناسیم.

استقلال فرهنگی از باب معرفی نرم افزار مجموعه آثار شهید دستغیب بحث مراء را که آن شهید عزیز در کتاب قلب سلیم ذیل موضوع تواضع ذکر کرده اند، تقدیم فرهیختگانی می کند که در صدد افزایش آستانه ی تحمل افراد جامعه هستند.

مِراء؛ گفتگو و مجادله

چهار چیزى که از تواضع است‏
امام صادق علیه السلام فرمود: «از تواضع این است که در نشستن به پایین مجلس راضى باشى و به هرکه برخوردى سلام کنى و مجادله را وانهى گرچه حق با تو باشد و خوش نداشته باشى که تو را به پرهیزگارى بستایند». «مِنَ التَّواضُعِ أنْ تَرْضى‏ بِالْمَجْلِسِ دُونَ الْمَجْلِسِ وَأنْ تُسَلِّمَ عَلَى مَنْ تَلْقى‏ وَأنْ تَتْرُکَ الْمِراءَ وَإنْ کُنْتَ مُحِقّاً وَأنْ لاتُحِبَّ أنْ تُحْمدَ عَلَى الْتَّقْوى»، (اصول کافى، مترجم، ج 3، ص 186، باب التواضع»

در این حدیث، امام علیه السلام چهار چیز را از تواضع دانسته، نخواستن صدرنشینى و ابتداى به سلام و ترک مراء و نداشتن حبّ مدح و جز مراء در گذشته شرح داده شد و چون دانستن مراء ضرورى است؛ زیرا موجب شقاوت دنیوى و اخروى است و ترک آن سبب سعادت دوجهانى است، بنابراین، به طور اختصار شرح داده مى‏شود.

مِراء؛ گفتگو و مجادله است‏
 «مراء» ایراد کردن و اعتراض نمودن و طعن زدن در سخن دیگرى است در لفظ یا معناى آن سخن، به قصد خوار کردن و سبک کردن گوینده و اظهار دانایى و زیرکى خود و به سبب کبرى که دارد در اعتراض خود لجاجت کند و از رأى خود برنگردد و به اصطلاح حرف خود را به کرسى نشاند خواه سخن گوینده در مسأله علمى دینى یا غیردینى باشد یا خبر از واقعیات عادى و موضوعات جزئى باشد مانند اینکه گوینده‏اى مى‏گوید از شیراز تا اصفهان هشتاد فرسنگ است و این شخص براى اظهار اطلاع خود و سبک کردن گوینده و نادانى او مى‏گوید خیر این طور نیست بلکه نود فرسنگ است. یا مى‏گوید فلان شهر فلان مقدار جمعیت دارد و این شخص بر سخنش ایراد مى‏گیرد و مى‏گوید تو بى‏خبرى، من در تاریخ و جغرافیا چنین و چنانم و جمعیت هرشهرى را داناترم.

اگر در حالات مردم دقت شود دانسته مى‏گردد که بیشتر نزاع هاى خانواده ‏ها و مردمان با یکدیگر و دشمنی ها و تفرقه‏ ها بیشتر از «مِراء» سرچشمه مى‏گیرد؛ یعنى هر نزاعى که بین دو نفر و بیشتر مشاهده مى‏شود اگر از سبب اصلى آن وارسى شود غالباً سخنانى بوده که در بین آنها واقع شده و موجب کدورت و نگرانى گردیده تا به اینجا کشیده و مراء هم بر سر امر موهومى بوده مانند آن شخص که نامش عمرو بوده و وارد مدرسه شد، استاد نحوى براى شاگردها مثل مى‏زد که «ضرب زید عمرواً؛ یعنى زد زید عمرو را». ناگاه آن شخص که نامش عمرو بود خشمگین شده فریاد کرد زید را چه جرأت است که مرا بزند؟ و به استاد حمله کرد، استاد دانست که مرد احمقى است و فساد مى‏کند، گفت اى مرد من اشتباه کردم باید بگویم «اعطى زید عمرواً درهما؛ داد زید به عمرو درهمى» اینک درهم را به تاوان بگیر و برو؛ یعنى حرفى در برابر حرفى، آن نادان هم راضى شد و رفت.

ادامه مطلب را حتما ببینید